perdenin arkasında

her sessiz insan gördüğümde "aslında bunun içinde ne fırtınalar kopuyordur." diye düşünmekten alıkoyamam kendimi. sesizlik içsel gevezeliktir bir nevi. düşünmeden duramaz insan ve aslında konuşurken de düşünmez o kadar. kelimeler öylece çıkar ağızdan. ama sessiz insan öyle midir ya? kuracağı öylesine bir cümle yerine defalarca düşünür. bizim cümlelerimiz gibi 10 tane cümle geçse de aklından söylemeye değer bulmaz.

sessiz kaldığım zamanlar en mantıklı olduğum zamanlardır. konuşmuyorsam eğer düşünmeyi özlediğimdendir. gözlem yapmak, düşünmek çok daha önemlidir öylesine bir cümle kurmaktan. boşa kurduğum onca cümlenin ruhu adına susuyorum şu sıralar. sessizim ...