yalnız kaldığın zamanlar bazen yabancılaşırsın kendine. eğer uzun süre teksen evinde , kendi sesini bile duyamıyorsan, işte o zaman aynada görüdüğün yüz bir garip gelir sana.
sen değilsindir sanki o. başka biri, daha ciddi. daha sessiz böyle daha farklı.
neden acaba ?
dışardaki başkalarının yanındaki kendimize o kadar alışmışız ki, tek başımıza kaldığımızda gördüğümüz manzara bir garip gelebiliyor bize.
acaba hangisi daha gerçektir ?
bazen yabancılaştığımda şekilden şekle sokarım suratımı. "benim merak etme her zamanki ben bak.." dercesine.
yoksa deliriyor muyum?
ama her şeye rağmen yalnızlık güzel şey. ruhunu dinlemek , mümkünse aynaya bakmamak, bir süre kendi sesini duymamak...
delirmeye değer.
skip to main |
skip to sidebar
24 Şubat 2009 Salı
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Copyright © 2009 Yaz kızım | Design: Luka Cvrk | BloggerTemplate Converted by BloggerThemes.Net
0 yorum:
Yorum Gönder