eskiden en sevdiğim şey çocukları kandırmaktı. onlara çeşitli hikayeler anlatıp korkutur şaşırtırdım. en büyük hedef kitlem kuzenlerimdi.
öyle ki küçük kuzenim sayemde annesinin öz annesi olmadığına, bir diğeri de ölülerden sonra yenen lahmacunun ölünün etinden yapıldığına emindi. kaç çocuğun hayal dünyasında geniş kapılar açtım ben bile hatırlamıyorum. onları bisikletle gezdirirken bile benim aslında ben olmadığımı, sadece ben kılığına girmiş bir cani olduğumu söyler korkuyla yüzleşmelerini sağlardım.
geçen sene üniversite son sınıftayken arkadaşlarımla bir çocuk partisinde palyaçoyduk. tam benlik bir ortamdı aslında, ortada kandırılmaya hazır onlarca saf çocuk... "işte" dedim kendime, "göster yeniden kendini."palyaço kıyafeterimle gayet kendimden emin ve şen şakrak salona girdim. çocukların bütün ilgisi üzerimizdeydi. birden etrafımıza doluştular biri ordan biri burdan çekiyordu.
tam o esnada küçük bir kız yanıma yaklaştı ve bilmiş bilmiş "sen gerçek palyaço değilsin canım, üzerindeki kıyafet, kimi kandırıyorsun?" dedi. o ve ona hak veren çocuklar hızla etrafımdan ayrıldı. bense ne cevap vereceğimi bilemeden arkalarından baktım.
bisiklet sürerken bilim kurgu romanı yazan ben değildim sanki. kabullenmek istemediğim bir gerçeği bilmiş bir kız çocuğundan öğrenmiştim. ben artık büyümüştüm ve onların dünyasına uzaktım.
gecenin sonunda çocuklardan küfür ve dayak yiyen diğer palyaço arkadaşlarım da benle aynı fikirdeydi eminim.
5 yorum:
Kuzum halam 40ında oğlunu cilt maskeleriyle korkutuyordu. Yapabilirsin içindeki çocuğu kaybetmeee :))
oley! gerçek palyaço değilim ama yüz maskesi yapabilirim doğru dedin:)
küfür yedim, dayak yedim, tacize uğradım. hoyratça oradan oraya savruldum ve bunu birbirine jazz sever misin? diye soran çocuklar yaptı :)
bilgi yarışmasında beni alaşağı eden çocuklar. peh!
evet dayak mayak bi yana da onun utancı unutulmaz be canım :)
Yorum Gönder