biri beni durdurmazsa işkolik olacam.
hiç arkadaşım kalmaycak. işten başka konuşacak konum da...
ofisteki ya da evdeki sandelyemin şeklini alacam. hatta bir gün klavyeye dönüşecem hiçbiriniz anlamayacaksınız. üstüme basıp geçeceksiniz.
çünkü şu aralar "şimdi çalışmicam da ne zaman çalışacam?"la "şimdi gezmicem de ne zaman gezecem?" arasında gidip geliyorum. yok oraya bile gidemiyorum aslında. bir tek evle iş arasında gidip geliyorum.
bakın mutsuz değilim.her gün yeni bir şey öğrendiğim için garip bir mutluluk var içimde. ama beni huzursuz eden bu mutluluk zaten. insan hem her gece, her hafta sonu çalışıp hem mutlu olabilir mi? manyak mı? ya da ben manyadım mı?
hadi şu romantik american filmlerinde kariyerini tercih eden ama aşkı, arkadaşlarını, hayatı kaçıran mutsuz tiplerden olursam... hadi olursam!?
ya "daha yaşım genç nasılsa ne öğrensem kardır" diyip hiçbir zaman öğrenemezsem... hayatı hep sandalyemden izlemek zorunda kalırsam..?
çok korkuyorum! ama yarınki işten daha çok korkuyorum. o yüzden ben biraz daha çalışayım müsadenizle.
