Metroyu beklerken yanımdaki işçinin sarı lastik çizmelerine kayıyor gözüm. tıpkı adamın elleri gibi çamur içinde bir çizme.
Düşünüyorum. bundan 3-4yıl önceye gidiyor aklım. bilmiş bilmiş arkadaşlarıma "Kızım var ya, inşaat işçilerinin giydiği şu lastik çizmeler, yeminle 4-5 yıl sonra moda olacak. Ve modaya karşı boynu kıldan ince olan insanlarımız onu da giyecek. ve ben çok gülecem. aha şuraya yazıyorum." diyişim canlanıyor.
gülüyorum. Metroyu bekleyen işçinin yanında oturan kendime gülüyorum. bir de ayağımdaki kırmızı lastik çizmelere.
2 yorum:
Benim de moda öngörülerim olmuştur.
Headcliff diye bir kedi vardı, doğru mu yazdım bilemedim. Lisenin başında o kedinin şapkasindan takardım. Bildiğin çarşıda tuhaf tuhaf bakarlardi. Bir seneye kalmaz Çığla Şıkel'in o şapkayı takmasıyla salı pazarında, vapurda üzerinden pazrlık yapılabilir 5 kağıda satılır oldu. Eee ben şık şık takınca gülüyordunuz anam nooldu?
Keza kürt şalı, çoklu bilezik, tayt vs. Neyse ki saklamacı bir kişiliğim var ve ikinci eli severim. - Şanslı
o zaman senin çocuğun çok "şanslı" :) keşke annem de her şeyini saklasaydı zamanında.
ama işte bazen güllüp geçtiğimiz şeyleri hemencecik benimseyiveriyoruz ya. garip insan doğası..
Yorum Gönder