o uzaklara dalardı ben ona

yaşamaktan nefret eden hayat dolu bir kadındı.

gülerken birden gözleri dalardı boşluğa. ne düşündüğünü kimse bilmezdi ama ne kadar acı çektiğini az çok tahmin edebilirdi. hoş hiçbir acısını anlatmamıştı şimdiye kadar ama anlatabilseydi zaten öyle bakamazdı.

bense uzaklara daldığında onu izler, gücüne hayran olurdum. "olmak istediğim ve olmak istemediğim kişi bu işte." diye düşünürdüm. güçlü olmak güzel, güçlü olmak kötü...

keşke çok acı çektiğim zamanlar pat diye bayılsam ya da bağıra bağıra ağlayıp eşyaları kırabilsem. mesela bir bardağı duvara fırlatsam içindeki kahve tavana sıçrasa. ya da evde "yeteeeeer!" diye bağıran komşu gibi olsam.

bence güçlü olmak, acı eşiğin yüksek olduğu için daha fazla acıyı göğüslemek demek.

çok güçlü bir kadındı ve bu yüzden hayattan zevk alamıyordu. bense onu izleyip o kadar güçlü olmayacağıma dair kendime söz veriyordum her defasında.